Yarım kalan kerteriz...

Bira satıyorum o dönem kasabada..Bikaç masa var, sıcak havada buz gibi efesleri açıp açıp müşterilere, kendimi bi de bikaç kişiyi geçindiriyoruz. Ekmek teknemiz ufak yani..Müşteri dediysem de eş dost, yazlığa gelen yerli yersiz halk işte..
Çabuk gireyim..
Bi akşam yağmur fırtına kıyamet derken hava çöktü iyice, biz de açtık rakıyı inceden, girdim tentenin altına rakıları yudumluyoruz bi iki arkadaşla..
Bi adam girdi koşarak içeri destursuz, benim bi hikayem var dedi yüksek sesle..Sadece bana bir bira vermenizi ve hikayemi dinlemenizi rica ediyorum sizden dedi..Biz de öyle yorgun ruh haline bürünmüşüz ki, al kardeşim ordan iki bira, otur istediğin yere, hikaye filan da uğraşmayalım bu gece dedik..Ben dedim sadece, çoğul olmasın..
Olmaz dedi zayıf uzun boylu adam, kirli sakallı, yorgun ama hevesli bi görüntüsü vardı..
”Bana birayı herkes verir, ama hikayemi herkes dinlemez, ilk defa anlatacağım ve sizi seçtim”….
Halit dedim sağımda oturan kel arkadaşıma, ordan bi büyük daha kapsana, abiye de bira getiriver, bakalım neymiş uzun adamın kelamı…Halit çocukluk arkadaşımdır..
Biraz hevesi kırıldı ama oturdu tam karşıma, çantasını yere bıraktı, misafir..Sigara yaktı bi tane, ben de yaktım, bi anlık sessizlik oldu, birası da geldi önüne..
Ve başladı;
Adım Umut…..

Hayatımızın o dakikadan sonrasının hiçbir zaman eskisi gibi olmayacağını nereden bilebilirdik ki….