Rüzgarların önünden..

Diye başlamıştı satır hayatımda..Çokta ümidim yoktu da aslında, bir bakışa muhtaç olduğun zaman olsun istersin ya, öyle bir umuttu benimkisi..
Öyle muhtaç kalayım ki kendimi öldüresiye zamansızlığa vurayım ya da vurmadan geçsin gibi işte..
Abbio yazıyor bundan sonrasını..

Çok açık konuşacağım.
Efendim sevdik ve de sevildik, işte budur olmak ya da olamazlık, bunu karşındaki söylediği vakit karşındakini tanımadan masadan kalkıp gitmelerin yok mu, onları sevdim ben...
Aslında birçok hallerini sevdim de, bu kalkıp gitmelerini en çok sevdim sanırım..Yarım kalan gidemeyişler, ya da gitmeler..Nereye olduğu meçhul gitmeler..
Birisini sevmek nasıl bir mesafe ise yaşamda, öyle bir çizgideyim pencereden kendimi atmakla atmamak arasında..
Görüntüleri geri getirmek mümkün olsa en acımasız filmi çekerdim herhalde, herkesin nefesini kessin diye, kimin kesileceği varsa artık..Uzatmayacağım..
Efendim ben bir bok yedim ve çok pişmanım...
O geri gelmeyecek, 9 saattir durmadan ağlıyorum ve muhtemelen devam edecek..
Dışarı bakarken umutlar..O umutların elinden kayıp gitmesini engelleyen bir çift insan gözü..Olmadığına kimler şahit, olduğuna olmayan şahsım şahit..En zoru da kendisiyle yüzleşmesi insanın, bu mahkemede bir suçlu aranması..Suçluyu ağlarken yazmak kolay ama suçsuzu yazmak çok zor, ve bir de adam...Tüm bunların peşinden korkusuzca gittiğini sanan ama hiçbiryere varamayan bir adam..
Dün, artık yazmıyorum dedim o sorunca, yazdıklarımı beğenemiyorum dedim, siliyorum aynı anda, mükemmeliyetine erişemiyor kelimeler dedim...Yazmamak ne kadar acıysa yazamayıp ağlamak bir o kadar az...O kadar az..
Evet sayın rapor, bunu sadece buraya koymam, yani buraya yazmam artık hiçbirşey ifade etmiyor artık, yani ölüyorum, bir insanı kendi ellerimle öldürüyorum, bir karakteri, bir yaşayanı..
Birazdan nefes almayacak diye düşün, dönse de soğuk bir beden olacak, kan dolaşmıyor, kansızlığımla rakımı bütünleştiriyorum bu son gecemde..Belki birkaç nefes daha alabilirim diye, ama hala ağlıyorum,durmuyor, geçiremiyorum kendimi, öldürmeliyim, tüm kariyerimi, tüm karakterimi, tüm beni okuyan, okşayan ve seven karakter bütünlüğümü..
O sarışın şu an da ağlıyor..
Bir insan hayatına karşılık benimkisi..Var mıyım..Evet varım..Siz de varın..

Olmayacak yarınlarınıza varın ki seneler geçsin, küçücük bir ümidin peşinden giderek..Ne için yaşadığınızı sorgulayın lütfen..Ve kendinizi öldürmemek için anne ve çocuk sevgisinden ayrı bir neden bulun lütfen, herşeyden ayrı, gerçek sevgiden gayrı..
Tanrıyı es geçtiğimiz zamanlardayız, zamansızlıklardayım, kudret vermiyor..
Ölüyoruz, haberimiz yok..Öleceğiz, tam zamanı...

Abbio öldü....

Buradaki son yazımdır, yazım..Mart'ta ölen ve hiç yaşanmayan yazım,güzüm..
Güzelini göremeden öldüm,güzünü ya da güzelliğini....