Self Destruct

kişilerde hep bir kendine zarar verme, kendini yok etme dürtüsü var. insan olmanın doğası gereği sanırım bu. sevsen de sevmesen de böyle. değiştirebilme şansın sıfır. dün sabah uyandığımda hala "heeeyy bebeeeeek götüüüüüür beniiiii o temmmuuuuuz akşamınaaaaaa" kafasındaydım. hiç kaybetmedim zaten o kafayı, hemen taçlandırdım günaydın birasıyla. sonra devamı geldi zaten, bir daha, sonra bir daha, sonra bir daha derken "muhteşem" konumuna geldik. arada farkettiğim şey ise, aklıma geldi, bira içtim, aklıma geldi, sigaradan bir nefes daha aldım, sırf aklıma geldi diye yaklaşık bir paket sigara içtim. ne gereği vardı acaba. kendisine desem, "sırf aklıma geldin diye kanser olmaya çalıştım resmen" diye, ne der acaba bana? kendi kendini yok etmek yapılabilecek en erdemli şeylerden biridir gözümde. kendinden vazgeçiyorsun resmen, ötesi yok. bir adım sonrası mutlak karanlık. yahut ne olacağını bilmediğinden, ucuz kahramanlık yapıyorsun, bilsen öbür tarafta ne olacağını belki delicesine düzgün yaşayıp, iyi biri olma çaban olacak. ama bilmediğin için kendini öldürüyorsun. başarılı. kendine dair korkuları olmalı insanın. kendisi hakkında korkmalı. ki pervasızca hareketler, fütursuzca hayvanlıkların sayısı az olsun hayatta. ama yok. dün biraz zorladım kafayı, hayatımda nelerden korkuyorum diye, hep başkaları çıktı. o ölürse üzülürüm, bu giderse üzülürüm, şu terkederse kırılırım falan filan temalı şeyler oldu. gel gör kendime dair bir hareket yok. insan kolum bacağım koparsa yıkıcı olur, ne bileyim ölürsem yazıktır sana kanmadan filan der. kendine olunca dayanır gibi geliyor insana. hoş, dayanılır tabi. sonuçta bu güne kadar olan her şeye nasıl dayanıldıysa, bundan sonrakilere de öyle dayanılır herhalde.

*

"aklıma sen geldin, ben de kanser olmaya çalıştım" ne hoş di mi? ama geldin. vallahi geldin. gelmemen gerekiyordu ama geldin. sonra da ben yoruldum.

*

üstünü ört uyumadan önce. yap bunu.