Yukarıda bir fazlayız artık...

Yağmurlu bir günde gelen acı bir telefon, “-duydun mu abi”…
Hiçbir ölüm daha da olgunlaştırmaz evlat dedi birisi dün..Ben ağlarken..
Olmadı be abi, ağır gelir bu şaka bize..
Kaldı ki gerçekten ağır geldi..
Bir stadyumun koridorları insanın üzerine üzerine gelir mi?
Çöktüm yemin ediyorum o ihtiyar koridorun bir köşesine, umarsızca ağladım hüngür hüngür..
Tüm gün cenazeden yorulan bacaklarım taşımadı daha uzun süre beni..
Dinleneceğim yer gözü yaşlı SamiYen’in soğuk merdivenleri olacakmış..

Şu boktan yaşam silsilesindeki yazılı olmayan kuralların başında gelen “kırmayalım abi birbirimizi, bak gördün mü, bugün varız,yarın yoğuz..”…Anlıyoruz anlamasına da beceremiyoruz işte, yine hırslanacağız,yine tüketeceğiz, bir pislik gibi..Hem de her şeyi en süratli şekilde tüketeceğiz, yitireceğiz..Ardımıza baktığımızda hiçbir şey görmeyeceğiz, ve o dakika gerçekten üzüleceğiz, üzülmek istiyoruz, kanımızda var..
Öfkemizle bitiyoruz, haberimiz yok..Yenik düştük, ağlayanımız yok..

Ah be abi, nasıl da sığdırdılar o koca gövdeni dört kolluya…