Tarja. Hem de burada. Rüya gibi. Perşembe olması kötü sadece, Cuma rüyadan uyanamayıp işe dönemeyebiliriz. Ama değer tabi. Bir gün işe gidememişim çok mu be. En beğendiğim bayan vokal. Rüyalarımda aşık bile oluyorumdur, hatırlamamam en büyük sorun. Geçmiş zamanda "I Walk Alone"un sözlerini atıp iki satır da altına yazmış olmam lazım. Ne güzel şarkı yahu. Bu sabah ruh halimden dolayı başka bir şarkısına yöneldim. End of All Hope, Nightwish şarkısı, kendi solo albümünden değil. Ama korkarım ki Nightwish'den ayrıldığından beri soğudum guruptan, Tarja'yı dinlemesi daha hoş. İki dakikada sattım koca gurubu bir hatuna. Kaypaklaştım sanırım.
*
It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with a birth
No will to wake for this morn
To see another black rose born
Deathbed is slowly covered with snow
Angels, they fell first but I'm still here
Alone as they are drawing near
In heaven my masterpiece will finally be sung
Wounded is the deer that leaps highest
And my wound it cuts so deep
Turn off the light and let me pull the plug
Mandylion without a face
Deathwish without a prayer
End of hope
End of love
End of time
The rest is silence
*
It is the end of all hope
To lose the child, the faith
To end all the innocence
To be someone like me
This is the birth of all hope
To have what I once had
This life unforgiven
It will end with a birth
No will to wake for this morn
To see another black rose born
Deathbed is slowly covered with snow
Angels, they fell first but I'm still here
Alone as they are drawing near
In heaven my masterpiece will finally be sung
Wounded is the deer that leaps highest
And my wound it cuts so deep
Turn off the light and let me pull the plug
Mandylion without a face
Deathwish without a prayer
End of hope
End of love
End of time
The rest is silence
*
Bu gün 27 Ağustos 2009. Boktan bir gün. Her günkünden daha boktan. Akşam Tanzanyaya gidecek bir arkadaşla buluşup içki sözüm var. Evet benim böyle ilginç, salak arkadaşlarım var. Akşam Galatasaray var. Akşam deli gibi sarhoş olma arzum var. Akşam "sensiz bir eksiğiz". Akşam sabaha çıkmayasım da var. Korkarım çıkacağım ama, ne zaman böyle olsa, biraz daha fazla başağrısı hariç bir şey olmuyor. Akşam, şu anki ruh halimden ayrı olarak, felaket bir şekilde güleceğim. Bunun yanında kimse nasıl bir hissiyat bütününde olduğumu farketmeyecek bile. "Yine şova bağladı pezevenk" denecek, insanlar da gülecek benle beraber. Sonrası Galatasaray. Sonrası ev. Sonrası meçhul.
*
Bugün ayın 27'si. 27 gol de atsan karın ağrım geçmeyecek Galatasaray. Ama sen yine de at. Yerlere atlarım, yuvarlanır gülerim. Ne bileyim, yaparım birşeyler. İnsanlar da manyak der geçer. Sen hayatımızın en mutlu, en güzel parçası olmadığında hep bir yanımız ağrımadı mı ki? Sen en pırıl pırıl parçası olduğunda da ağrısın bir yanımız, ne olacak?
