Kusmuk
Yağan yağmurun günahlarımızı da yıkayacağı vaatleriyle büyümüştük, yıllar yılı. İçimizde bir huzursuzluktu sadece, onun gerçek olmaması ihtimali. Her yağan yağmurda kendimizi dışarı atmamız bundandı belkide. İnsanların deli diye bize bakması hiç umurumuzda değildi, bizim kimseye zararımız dokunmuyordu ki? Varsın olsun deli diye baksınlar, deli desinler dedik, kimimiz saklandı, yağmurları kendi içinde yaşadı, kimimizi sokakta buldular, bazen çöp kutusu içinde leşimizi, bazen kayalıklar üzerinde baygın bedenimizi.
Bir gün, sorguladık. Yağmur günahlarımızı yıkasa ne olacaktı ki? Biz günahıyla, sevabıyla, iyisiyle kötüyle kabullenmiştik hayatı, olduğu gibi, olmasını istediğimiz gibi. Bıraktık yağmurları beklemeyi. Artık eski heyecanı kalmamıştı zaten, içimizdeki çocuk susuz kalmıştı belki de. Çıktık sokaklarından, biz bile bize yabancı olana kadar çıktık, kaçtık, uzaklaştık.
Kim bilebilirdi ki, iyi yahut kötü seçimi yaptığımızı?
O günden sonra, şehirde hiç yağmur yağmadı. Biz görmedik yağdıysa da. Bizi ıslatan artık başka bir şeydi. Günahlarımız değildi artık üzerimizden akıp giden, zaten temizlenecek gibi de değildik hani. Pislik dendiğinde arkamızdan, gocunmadık. Kirlenmeyi kendimiz seçmiştik belki, yalancı seçme özgürlükleri ile dolu dünyada. Kendi seçimlerimizin arkasındaydık, mutlu taklidi yapmak zorunda kalsak bile seçeneklerimizle yaşamak veya ölmek mutluluktu bize.
Düşünüyorum da, o gün ıslanmayı seçsek, şehre etkimiz ne olacaktı acaba?
Yağan yağmurun günahlarımızı da yıkayacağı vaatleriyle büyümüştük, yıllar yılı. İçimizde bir huzursuzluktu sadece, onun gerçek olmaması ihtimali. Her yağan yağmurda kendimizi dışarı atmamız bundandı belkide. İnsanların deli diye bize bakması hiç umurumuzda değildi, bizim kimseye zararımız dokunmuyordu ki? Varsın olsun deli diye baksınlar, deli desinler dedik, kimimiz saklandı, yağmurları kendi içinde yaşadı, kimimizi sokakta buldular, bazen çöp kutusu içinde leşimizi, bazen kayalıklar üzerinde baygın bedenimizi.
Bir gün, sorguladık. Yağmur günahlarımızı yıkasa ne olacaktı ki? Biz günahıyla, sevabıyla, iyisiyle kötüyle kabullenmiştik hayatı, olduğu gibi, olmasını istediğimiz gibi. Bıraktık yağmurları beklemeyi. Artık eski heyecanı kalmamıştı zaten, içimizdeki çocuk susuz kalmıştı belki de. Çıktık sokaklarından, biz bile bize yabancı olana kadar çıktık, kaçtık, uzaklaştık.
Kim bilebilirdi ki, iyi yahut kötü seçimi yaptığımızı?
O günden sonra, şehirde hiç yağmur yağmadı. Biz görmedik yağdıysa da. Bizi ıslatan artık başka bir şeydi. Günahlarımız değildi artık üzerimizden akıp giden, zaten temizlenecek gibi de değildik hani. Pislik dendiğinde arkamızdan, gocunmadık. Kirlenmeyi kendimiz seçmiştik belki, yalancı seçme özgürlükleri ile dolu dünyada. Kendi seçimlerimizin arkasındaydık, mutlu taklidi yapmak zorunda kalsak bile seçeneklerimizle yaşamak veya ölmek mutluluktu bize.
Düşünüyorum da, o gün ıslanmayı seçsek, şehre etkimiz ne olacaktı acaba?
Yol
Tel örgünün ardı özgürlüktü, isyanın adı umut. Denizlerin ardı güzel topraklardı, güzel insanların güzel gemilere binip gittiği topraklar. Gitmenin gerektiğine kanaat geldiğinde, gitmek zorunluluktu zaten. Gittim ben de. Daha önce milyonlarca insanın gittiği yöne doğru gittim.
Aylar öncesinde yazmıştım bir mahzende. Şimdi farkettim, farkında olmaksızın paylaşılanlar arasında. Ben de paylaşayım dedim. Değişik düşünüyordu 91, vurabilirsiniz meşe odunlarıyla, hala değişik düşünüyor,
91
1 Sapan Eklenmiş Bu Saçmaya:
yorumsuz...
Yorum Gönder