Çizgi günleri..

zambaklar gibi açardık sabahlarda..
güzel bir sabah olsun, o gülen gözlerinde...








En güzel resmimi çizmedim henüz. Gidenlerin arasından sonunu göremediğimden sadece..
Böyle oturup çizerken de hiç olmuyor, birisini fazlaca boyuyorum, önemini anlatamıyorum, göremediğim için sanırım..
Çizemedim demedim farkındaysan, çizmedim dedim, sadece seni daha güzel nasıl anlatabilirim diye yırttığım kocaman bir serzenişim olabilsin diye.
Bir de yarım kalan tabloların yarım kalan boyaları, boyalarımı hiçbir zaman unutamadım, bir bütünü tamamlamaya çalıştılar, hem de benim kafamdakini, ancak hiçbir zaman olamadılar, daha iyisi olabilecek diye..Boyaların saflığı hangimizin yalnızlığında mevcut?

Çizmemek ile çizememek arasındaki kaygıdayım, budur dediğim, yani bu olmuştur dediğim bir şey çizmiştim, 4 yıl önce, ihanet etti, intihar etmedi..40 yıl sonra çizseydim yine aynı şeyi yapacaktı, suyu belliydi..Dinlenmiş su kullanmazsan bu olur, dinlenmiş karakter misali..

Çizemedim, ama çizilmişini gördüm, hissettirdi bir çizilmiş..Alenen anlattı çizilmenin dayanılmaz coşkusunu, köşelerini, ve kıvrımlarını..Sonrasını sormadım, seviştim onunla..

Sen geldiğin dakikalarda boyanın farkına vardım, boyattırdın önceleri dünyayı tüm renklere..Renksizliğine inat eder gibi yaşamın, siyahı griye ve ölümün sesini çocuk ağlamasına..Büyümemiş bir çocuğun acıktım deyişine..

Bu tonlara alışık değilim..
Sevişmelerimin kara kalem çizgilerini sorduğunda saçmalayışlarım, kaçmaya çalışmalarım ve de sendeleyişlerim..Bunlar benim ağlayışlarım..Kendime haykırışlarım..
Gençliğimde çizdiğim bir kelebek gibisin..Uçup gitmenden korkmuyorum..Hiç eskilerden korkmadığım ve de korkamadığım gibi..
Ama seni seviyorum. Uçmanı istemediğim gibi..

Bildiğim tek renk kızıl mevsim olsun..

Ben hala çizmediğim resmin hayalini kurarken onun içini ve de dışını boyarken buldum kendimi, kedimi, köpeğimi..Aşık oldum..Sana..