say the word FOREVER!

sanırım tüm bunların sebebi dinlediğim şu melankolik şarkılar. hakikaten öyle. aslında içimdeki hayvanı serbest bıraksam, o kendi hayvanlığında takılsa daha mutlu olacak, biliyorum. eminim. ama bu puslu hava dağılmamakta ısrarlı, bunu da kendim yaratıyorum.
* * *
(bunu okuyunca kendine pay çıkarma sen, ben söylemiştim diye triplere de girme. çaldığım tokanı iade etmedim diye ömür boyu kızacaksın bana, varsın olsun. 3 sene öncesinden ezbere bildiğim sabit ip'n girip yazdıklarımı okuyor ara ara. hani sen sildin mi siler geçerdin? en az benim kadar sen de zayıfsın, biliyorum bunu duymak hiç hoşuna gitmiyor ama, öyle hakikaten ;) ben kendimce sürünmelere devam ederim, "no strings attached" bir durumda, sen kendi yarattığın karabasanda her sabah uyanmaya mahkumsun, ve artık ben o karabasanda olmayalı seneler var, ve sana mutluluklar dilerim, ve gülümse şimdi, bee bee ğiiim :) haha)
* * *
19.10.2008 Pazar Saat 22.50 suları. Mecidiyeköyde bir 91. Kendinden çok hoşnut bir şekilde kulağında kulaklıkları yürüyor. Maç bitmiş, çoğunluk yavaştan evine dönmüş. Ankaralı Aslanlar yavaştan yola düşmek için Burger King'den çıkıyorlar. Yolları uzun, kazasız belasız. Güzel bir gün geçmiş, fantastik bir FRP settingi içinde, kendi durumuma inat topluluk arasında yalnız bir suikastçi oynamışım tüm gün. 2 de leşim var hani, içimdeki tüm irini kusmuşum onları öldürürken, biri bağırsaklarını kaldırımda görmüş, öbürü kafası uçarken öldüğünü bile anlamamış. Çok keyif almışız, oynadığım arkadaşlar yeni, DM on numara bir adam, hele DM'in dışı golden retriever, içi british bulldog yoldaşı Herkül günün on numara geçmesine vesile olmuş. Tüm bunlara rağmen, tek hisettiğim şiddetli bir açlık ve kesif bir yalnızlık kokusu. Ulan hala hastayım ben, burnum tıklaı. Ne kokuyorsun it? Kokuyor işte. E ben bu durumdan muzdarip değildim hani? Neden kafama takılıyor ki?
* * *
Abbio ile konuşurken gece 22.00 sularında, bana bu günlük yeter demesinin üstüne ona çok bulaşmadımdı zaten. Sesinden mutlu olduğu anlaşılıyordu, kendi bokumu ona bulaştırmam olmazdı. Oturdum kaldırıma, kendi bokumun içinde yuvarlandım. Etrafta tek tük cimbomlar kalmış, bir köşede üstünde trabzon formalı adam, önünde birası ağlamaklı, ne alakaysa herifin yanına gitmek istedim, içimdeki fanatik engel oldu. Ama oradaki bana en yakın insan oydu nedense, üzüntüsünün sebebi bizdik, ama gel gör yakındık işte ne bileyim.
* * *
şarkılar diyorum. bir de günün melankolik şarkıları değil, 20 sene öncesinin acıları. kah some hearts are diamonds, kah why baby why?, kah total eclipse of the heart. değişik. sanki insanların acısını da alıyorum sırtıma. onları da taşıyorum. sanki benimkiler yetmezmişcesine. ama şöyle bir düşününce hissiyatım sıfır. ne acım var ki benim? hiç yok. yani artık yok. felaket bir şekilde hissizim, birşeyler hisetmek isterken hissiz olmak da iğrenç birşeymiş.
* * *
(çaldığımı düşündüğün tokan var ya, bilgisayarın arkasındaki dolabın arkasındadır, evinden taşınmadıysan -ki umarım taşınmamışsındır- bulmuş olmana imkan yok. hayır, yalan atmadım sana, sana çok aşık oluyordum, fütursuzca derler ya hani, aynen öyle. ne zaman ki sen doğrusunu yapıp beni uzağa ittin, -ki sana hak veriyorum en doğrusunu yaptın- ben de o tokayı çalmamakla iyi yaptığımı anladım. o aşk gibi, toka da yalnızca sana aitti. pişman değilim, öfkem kendime)
* * *
Sabah motorda karşıya geçerken önümde mahsun bir kız duruyordu. Ona söylemedim ama, saçları çok güzel kokuyordu. Schwarzkopf sanırım, ama emin değilim. Güzeldi sadece, hepsi o. Bunun gerçeklere hiçbir etkisi yok, olamaz da.
* * *
ayaklarımı uzatıp film izlemek istiyorum evde. 2 tane film aldım ama izlemeye fırsatım olmadı. onları izleyince her şey çok daha güzel olacak. emin değilim ama.
* * *
öyle işte, hayattan kesit olsun bu da.