öylesine

birkaç sabahtır zor uyanıyorum. geç yatıp uyumadan önce illa ki kitap okuyacağım havasına girince böyle oluyor demek ki. ama sabahları zor olmaya başladı. uyanma sesim nazi toplama kamplarındaki siren, ona bile bağışıklık kazandım o bile uyandırmıyor. ne zaman ki ilk küfrümü ediyorum, ancak o zaman kalkıyorum.

seneler evveli bu durumdan en çok annem muzdaripti sanıyorum. üzülüyordu kadın. sen bebekken hiç ağlamazdın, gülerek uyanırdın uykundan, gülerek uyandırırdın bizi der dururdu. tabi evrim süreci iyi çalışmış, artık pek gülerek kalkmıyorum. ama geçmişe tezat olarak, uyandıktan sonra gülümsemeye başlıyorum eski şartlanmalarım yok.

yine koşturduk sabah, zar zor taksiyle iskeleye yetiştik, birkaç günaydınlaşmayla motor seansı, hatta bir simit ile sabah kahvaltısı. hey yavrum hey.

sokakta sessiz sakin giderken herifin biri durdurdu. kolumdan tuttu dana, zaten o hamleyle 1-0 mağlup farketmedi. "bu dünya fani dünya, bu gün ölebilirsin biliyorsun değil mi?" dedi. algılayamadım. doğal tepki olarak "hö?" dedim. tekrarladı. "beni bilmem ama, şimdi sana kafayı bir korsam sanırım sen de bu gün ölebilirsin değil mi?" dedim. şaşakaldı deyyus. yankesici midir nedir artık anlamadım. hala kolumu tutuyordu, çeksene ulan toynaklarını cümlesinin sonuna o kadar güzel küfürler koydum ki, müzayedeye çıkarsanız paha biçilemez. sanat yaparım küfrederken adeta :)

düşündüm sonra, ulan tüm ilginçlikler beni mi bulur arkadaş diye. truman show'un içinde olsam kesin truman olurdum. buna inancım sonsuz. ha filmin sonu truman gibi kapıyı bulup çıkmakla bitmezdi ama, fena kol çıkartırdım herhalde kameraların nerede olduğunu bilemeden.

bu aralar adaya gitmeyi konuştuk yine abbio ile. korkuyorum ki kışın da seversem adayı oraya yerleşme hislerim azıtacak yine. kar yağsa, karın üzerine çadır kursak da apayrı bir güzellik olur. kıçım kar üzerinde kayalığa oturmayalı birkaç sene oldu, onu telafi etsem bu sene, rüzgargülü'nde. hayatın yaşanmaya değer anlarında nbiri o bence, ve sanırım bu sene o anı yaşamanın zamanıdır.

yıllardır huzursuz olan organizmaların huzuru yollarda araması ne kadar mantıklı olabilir ki?